اشعار

شهر مدینه صحنۀ صحرای محشر است           باور کنیم عمـر جهان رو به آخــر است

ملــک خـدای عزوجل خیمه ی عزاست           کـی صاحب عزاست؟ خداوند اکبر است

در بیــت وحــی آمده در مــی زنــد اجل           ایــن لحظه ی یتیمی زهرای اطهر است

جــاری است اشک دیده ی شیرخدا علی           انگــار آب غــسل نبی اشک حیدر است

عتــرت غریــب گشته و قرآن به زیر پا           دست امین وحــی خداونــد بـر سر است

بــاور کــنید بر جــگـر شــیر حــق علی           داغ نبــی فــقط نــه کـه داغ برادر است

رکن علی شکــسته و از بس شده غریب          ازغـصه گشته مثل همایی که بی پراست

یــارب بر او تـــو فاطمه اش را نگاه دار           زهــرا بـرای شیرخدا رکن دیگر است

مــویی مــباد کــم ز ســر فاطــمـه شــود           کو دست وتیغ وبازوی سردارخیبراست

«میثم» اگر رسـول خــدا رفت از جهان           نفس نبی به خلق امام است ورهبـراست

هرعاشقی ست درطلبت أیهاالرّسول             اَلجَـــنَةُ لَــهُ وَجَبَـــت أیـــها الــرّسول

عالم هنـوز تشنۀ درک حضور توست            أرض وسماست درطلبت أیهاالرّسول

روشن شده است تابه ابد عالم وجود             از ســجده ی نماز شبت أیها الرّسول

تومیروی و در دل هرکوچه جاری اَست             عطر مـــتانت و ادبــت أیها الرّسول

آمـــاده ی ســـفر شدی و با وصیتت             جان ها اسیر تاب وتبت أیها الرّسول

گفتی رضای فاطمه شرط رضای توست             خشم خداست در غضبت أیها الرّسول

اما توچشم بستی ویک شهردردوداغ             شدسهم یاسِ جان به لبت أیهاالرّسول

اجـر رسالت تو ادا شد ولی چه زود

بی تونصیب فاطمه شدچهره ای کبود

از بس که از فراق تو دل نوحه گر شده           روزم به شام غربت و غـم تیره تر شده

آزرده گشت خـاطرت از کـرده های من           آقـا بـبـخـش نـوکـرتــان دَردِ سَــر شـده

تنهـا خودت برای ظـهـورت دعـا کـنی           وقـتـی دعــای مـن ز گـنـه بی اثـر شده

از شـام هجـر یـار بسی تــوشه می برد           آنکس که اهل ذکر و دعای سحـر شده

بودم مریـض و روضۀ تو شـد دوای من           حـالم به لـطـفـتان چـقـدر خوب تـر شده

رفـت از نــظـر مـحـرّم و آقـا نـیامـدی           حــالا بــیـا کـه آخـرِ مــاه صـفـر شـده

بعد از دو ماه گریه به غـم های کـربـلا           حـالا زمـان نـدبـه بـه داغـی دِگـر شده

یَثـرب برای فـاطمه نـقـشه کشیده است           یَثـرب چقـدر بعـدِ نبی خـیـره سـر شده

باید که بعد از این به غم مادرت گریست           فـصـل شـروع مـاتـم خـیـرُالبـشـر شده

از شعـله های پشتِ در خـانۀ عـلی است           گر آتـشی به کرب و بلا شعـله ور شده

آن روز اگر به صورت مادر نمی زدند           لـطـمه دگر به چـهـرۀ دخـتـر نمی زدند

در و دیوار عالم را سیه پوشید ای مردم             که غم درسینۀ اهل ولا جوشید ای مردم

تـمـام لاله ها سر در گریبانند از این غم             که زهرا در غم بابا سیه پوشید ای مردم

مدینه زین غم وحسرت فضایش دردآلوداست             درآن وادی شمیم دردوغم پیچیدای مردم

فضای آسمان ها را اگر پـوشیده ابر غم            غروبی غم فزا داردکنون خورشیدای مردم

به پاس آنکه گل ریزد به روی قبرپیغمبر             گل اشک ازدوچشم خویش زهراچیدای مردم

هـنوز از لاله های باغ بوی داغ می آمد             که خارفتنه در راه علی روئید ای مردم

اگررسم است گل می آورندازبهردلجوئی             چرادشمن به باغ وحی هیزم چیدای مردم

نه تنها آستان عصمت حق سوخت درآتش            که عرش ازنالۀ زهرابه خودلرزیدای مردم

نمی دانم چه آمد برسرباغ وگل و غنچه             که جبریل امین باچشم خـونین دیدای مردم

خدا را شکردرسوک وغم آل عباعمری             وفائی راخدا سوز جگر بخشید ای مردم

ای مدینه آفتاب حسن سرمد راچه کردی؟          آن خدایی عبدآن عبد مؤیّدرا چه کردی؟

جان جان عالم ایجاداحمد راچه کردی؟          از چه خاموشی بگوآخر محمّد راچه کردی؟

جا به زیر خاک دادی روح روح انبیا را

آنکه بار خلق رابر دوش خودمی بردچون شد؟          آنکه بهرعزّت ما خون دل می خورد چون شد؟

آنکه خندیدو لبش ازسنگ کین آزردچون شد؟          آنکه گُـل گفت و گُل رویش زغم پژمرد چون شد

در کجا کردی تو پنهان آفتاب جان ما را

قلــب آدم در غــم پیغــمبـر خاتم گــرفته          بغض مانده  در گلوی عترت  و عالم گرفته

منبر ومحراب ومسجدرا غبارغم گرفته          حضرت زهرا سیه  پوشیده  و ماتم گرفته

اشگ غربت کرده پُر چشم علیّ مرتضی را

ای مدینه ای مــدینه جـامۀ نیلی به تن کن          یا امیرالمؤمنین جان دوعالم را کفن کن

گوهراشک از دو چشم خود نثارآن بدن کن          پاک بادست محبّت اشگ از چشم حسن کن

کن نوازش از ره رأفت شهید کربلا را

زینـب و کلثوم با مادر عزا دارند هر دو         باعلی در گریه واندوه و غم یارند هر دو

در کنار فاطمه با چشم خونبـارند هر دو          دیده گریان،دست بر دل،سر به دیوارند هردو

هر دو می بینند اشک غربت شیر خدا را

فــاطمه یکدم نیفتـد نام بــابـا از زبـانش         جان رسیده برلب و ازدست رفته جان جانش

تیره تراز گوشۀ بیت الحزن شد آشیانش         هیـزم آوردند جای دسته گل در آستانش

سوختند از شعلـۀ آتش در بـیت الـولا را

باغبانا بعد عمری خون دل حقّت ادا شد          غنچه از گُل،گُل ز بلبل، بلبل از گلشن جدا شد

با تن تــنها اسـیر روبهان شیــر خدا شد          فاطمه از پا فتاد و طفل معصومش فدا شد

تسلیت دادند با ضـرب لگد خیـرالنّسا را

اوّلین تیغی که دشمن بعد پیغمبر کشیده          پیش چشم فاطمه بر کشتن حیدر کشیده

ناله آنجا از جگر صدّیقۀ اطهـر کشیده          زین جنایت ناله هم محراب وهم منبرکشیده

در غم حــیدر کـشیده نالۀ واغــربتا را

یامحمّد بعد تو شیر خدا خانه نشین شد          چون کتاب آسمانی دخترت نقش زمین شد

لاله باران پیکرپاک حسن از تیرکین شد          کشته فرزندت حسین ازخنجرشمرلعین شد

شرح، «میثم» میدهد بر امّتت این غـصّه ها را

تشبیه ووصف روی توکار خیال نیست             آئـیـنـۀ وجــود خــدا را مـثــال نـیـسـت

بر هــرچه هــست، نام محمّد نوشته اند             آری که اسم ورسم خدا را زوال نیست

این اعتقاد ماست که لقمه به جای خود             حتی نفس کــشیدن بی تو حــلال نیست

مــا را محــبّت نــبوی رو ســپید کــرد             رویش سیــاه هــرکه غـلام بلال نیست

از جمع ما ابوذر و سلمان درست کــن             این جمله کارها که برایت محال نیست

در خــاک مــا اویس قرن رشد می کند             وقــتی بــرای دیدن رویت مجال نیست

بال و پر شکــسته تو را درک می کند             بی روضۀ تو راه به سوی کمال نیست

روز دوشــنبــه آمــد و حال تو زار شد

زهــرا شـکست پیش تو و بی قرار شد

روز دوشنبه غـصه ی مادر شروع شد             آری عــزای داغ پــیمــبر شـــروع شد

روح الامــین بــرای تــسلیّ نزول کرد             تا گریه های ســورۀ کــوثـر شروع شد

وقــت وداع دخــتر خــود را نـگاه کرد             حرف از شکست بال کبوترشـروع شد

ذکــر حــدیث صــورت نــیلی فـــاطمه             مرثیه های کوچه و یک در شروع شد

برسینه اش حسین غریبش که تکیه زد             صحبت زشمرو سینه وخنجرشروع شد

این پــنج تن برای کسی گریه می کنند             گویا که روضه ی علی اکبر شروع شد

این روضه قـلب آل علی رابه خون کشید

دشمن چـه دیرنیزه زجسمش برون کشید

شبی که نور زلال تو در جهـان ُگـم شد             سپیده جــامه سیه کرد و ناگهان گم شد

ستاره خون شد و از چـشـم آسـمان افتاد             فلک ز جلوه فرو ماند وکهکشان گم شد

به باغ سبز فلک، مهر و مـاه پـژمردند             زمین به سر زد و لبخند آسـمان گم شد

دوبـاره شب شد و در ازدحـام تاریکـی             صدای روشن خورشید مهربـان گم شد

پس ازتو،پرسش رفـتن بدون پاسخ ماند             به ذهــــن جاده تکاپوی کاروان گم شد

بهارصید خزان گشـت و باغ گل پژمرد             شبی که خنده ی شیرین باغبـان گم شد

ترانـه ازلب معصـوم «یــاکریــم» افتاد             نسیم معجــــــزۀ گل، ز بـوستان گم شد

شکست قلب صبور فرشـتگـــان از غـم             شبی که قبـلـه ی توحید عاشقان گـم شد

رسـید حضرت روح الامین و بر سر زد             کشیدصیحه زدل،گفت:بوی جان گم شد

نشسـت بغض خـدا در گلوی ابراهـیـــم             شبی کـه کعبۀ جان قبله ی جهان گم شد

غـرور کعبــه از این داغ ناگهـان پاشید             نمـــاز و قبله و سـجاده و اذان گـــم شد

«ستاره ای بدرخشید و.»تسلیت ای عشق             ز چشم زخم شب فتنـه، ناگهــان گم شد

به عزم وصف تو دل تا که ازمیان برخاست             قلم به واژه فرو رفـت و ناگهان گـم شد

به هفت شهر جمــال تـو ای دلیل عشق              شـبیه حضرت عطار، می توان گم شد

به زیــر تیغ غمت، در گــلوی مجنونـم            زشوق وصل تو،فریـاد«الامـان» گم شد

ازآن دمی که دلم خوش نشین داغت شد             به مرگ خنـده زد واز غم جهان گم شد

گلی به دست تو دیدیم و کوله ای بر دوش          هنوز مانده سخن های آخــرت در گـوش

و کفش های تو را مادرت چه محکم بست          نیـامدید چــرا کـفش های خــاکــی پـوش؟

چه رودها که به پشت سرت گریسته شد          و خشک شد دلمان ای سوار ابر فروش!

و دفتـر غـزلـم نــذر غـیــرتـت ای مـرد!          که از هجوم کلاغان رسیده بود به جوش

در آن شـبـی که تو رفـتی تمام شهر شنید          که خواند ساقی کوثر: بیا عزیز و بنوش!

بـبـیـن بــرای تو امـشب کــلاه می بـافــم          به یاد کـودکـی ام، مـهـربـان بیا و بپوش

به خـاک جبهه قـسم خورده ام که می آیی          و عشق گفته بزرگ است این قسم! خاموش!

و از تـمــام تو ای بـیـکــران، بـرایم ماند          کلاه پشمی بی سر... و کوله ای بی دوش

«چشم گریان سویت از شام خراب آورده ام»            «خیز، ای لب تشنه از بهر تو آب آورده ام»

گر بپرسی داغ تو با سینه خواهر چه کرد             قامت خم گشته ای بهر جواب آورده ام

اشک،سرخ وچهره زرد و تن سیاه ومو سفید             این همه سوغات از شام خراب آورده ام

اشک می بارم ز داغ چار سـاله دخترت             گرچه پرپر شد گلت باخود گلاب آورده ام

هـمرهـم زین الـعباد این حجت دادار را             جان و تن مجروح از بزم شراب آورده ام

ازآن ساعت که خودراناگزیرازتوجداکردم            توبرنی بودی ودیدی چه‌هادیدم،چه‌ها کردم

گمان بر ماندن و قبر تو را دیدن نمی‌بردم            ولی فیض زیـــارت را تمــنّا از خدا کردم

به یادم مانده آن روزی که می‌جستم ترااما            تنت پیدا به زیر سنگ وتیرو نیزه‌ها کردم

تن چاک تورا چون جان گرفتم در برم اما            برای حفظ اطـفالت، تو را آخر رها کردم

بســان شـــمع، آبــم کــرد بــانگ آب‌آب تو            اگرچه تشنه بودم چشمه‌های چـشم وا کردم

میان خیمه‌های سوخته همچون دلم آن شب            نماز خود نشسته خواندم و بر تودعا کردم

ولی هرگز ندادم عجز را ره در حـریم دل            سخنرانی میان دشمنان چون مرتضی کردم

زینب رسیده ازسفری پر زاضطراب            سرگرم زمزمه ست ودلش غرق التهاب

ازمن به غیر این تن تیره نمانده است            شمع دلم شده زغمت قطره قطره آب

پوشیه نیست اینــکه بود بر جمال من            این جای سیلی است و قدم های آفتاب

تنهائی وغـریبی و در به دری و داغ            این مانده بود پا بــزنم مجــلس شراب

هرکس به قدرآه خودش داغ دیده است            امّا قسم به جان تـو وای از دل ربـاب

طفل سه ســاله‌ات به هوای زیارتــت            کنج خرابه کرد عــدوی تو را خـراب

خنده به درد بی کـسی ما چه تلخ بود            امّــا فقــط غــم تـو مرا کرده دل‌کـباب

یک دم نشد که لرزه بیفتد به پای من            کــردم بـه دشمنان تو از محملم عتاب

مــن جــز خدا نـدیده‌ام از این اسارتم            جمله خجل شوند به والله ازین خطـاب

کــارم تمام شــد همــه جا شد حسینیه            با دست بـسته خواهر تو کرده انقـلاب

حالا بــده اجـــازه بــمانــم به کـــربلا            تاجان دهم به خاک غمت یَابن‌بوتـراب

دارم شبیه فـاطمه مرگ از خدا طـلب            کاش این دعا شود به مزارتو مستجاب

یــادم نرفـــته لحـــظۀ افـتادنت حسین            لشگر برای کشتن تو جملـه در شتاب

آمدم اینجا دوباره..لشگرت یادش بخیر           قاسم وعون وزهیروجعفرت یادش بخیر

اولین باری که اینجا آمدم یادت که هست؟           شد رکابم ســاقی آب آورت یادش بخیر

اولین باری که اینجا پهن شد سجاده ام           بــا اذان دلــربای اکــبرت یــادش بخیر

حال، من برگشته ام اما نه مثل بار قبل           قامت مانند سرو خواهرت یــادش بخیر

از امانتداری ام دارم خجالت مـی کشم           بچه های من فدای دخترت یـادش بخیر

روضۀ دیروزمان این بود با بی بی رباب           ای عروس مادرمن اصغرت یادش بخیر

من خودم اینجابه جسمت پیرهن پوشانده ام           دســتباف یــادگــار مـادرت یادش بخیر

رفتی وباا شک هایم بدرقه کردم تو را           ای برادر آن وداع آخــرت یــادش بخیر

مثل جدم میشدی در پیش چشمان همه           وای من عـمـامه ی پیغمبرت یادش بخیر

گرچه پایین ترازاین مرتبه ها جای من است           این که این گونه ام از برکت آقای من است

عـده ای در پـی اعـجاز مـسیـحا هـستند           عـلیِ اکـبر اربـاب، مسیـحای من است

نهضتش مکـتـبم  و روضۀ او مـدرسه ام           «یاحسین بن علی»کل الفبای من است

هـر کـجا روضـه گرفـتـند برایش رفـتم           درعوض مادراو شافع فردای من است

از همان روزکه از مادرخود زاده شدم           روضه های پسر فاطمه مبنای من است

شب جمعه حرم وسینه زنی دور ضریح           به خداوند که هر ثانیه رویای من است

سالی یک بارنه، ده بار نه،صد بارم نه           هرشب روضۀ آقا شب یلدای من است

اربـعـین آمـد و مـن باز نرفـتم به حـرم           بازهم چشم ترم درپی ویزای من است

یا اخا دستی برون از خاک کن             اشک چشــم زینبت را پاک کن

ای به زینب دریم خون همسخن             از گلوی چـــاک چاک خویشتن

ای تــکلّم کــرده پــنهانی سرت             زیر چوب خیزران با خواهرت

این تـو و این دیـدۀ دریــائی ام             بر مــزار تشنــگان ســـقائـی ام

گــر چــه دیــدم مــحنت ایام را             فــتح کــردم کـوفه را و شام را

خصــم، پای گریۀ ما خنده کرد             صوت قرآن تو ما را زنده کرد

خطبۀ من کار صد شمشیر کرد             سورۀ کــهف تـو را تفسیر کرد

آنچه گفتی زینبت باخون نوشت             بر همه آزادگـان قانــون نوشت

من نوشتم این شعارخون ماست             رخ به خون آراستن،قانون ماست

من نوشتم، عشق یعـنی سوختن             مثل آتــش بی صــدا افــروختن

آن قــدر دور تو گشتم یا حسین             تا به خون خودنوشتم، یا حسین

قامت خـم، شــرح ماتـم نامه ام             پیــکر مــجروح مـن غمنامه ام

هیچ دانی داغ تو با من چه کرد             هیچ پرسی بادلم دشمن چه کرد

آن قـدر دشمـن به ما دشنام داد             سِیرمان در کوچه های شام داد

آن به فرقت بر سرنی سنگ زد             دیــگری پـیش ربابت چنگ زد

جای گل می ریخت درآن سرزمین             سنگ بر ما از یسـار واز یمین

آن که جسمت رابه خون آغشته بود             کاش اول زینــبت را کشته بود

کاش تیری کزکمان خصم جست             جای توبرقلب زینب می نشست

کاش آن کوچوب می زد برلبت             شرم مــی کرد از نگاه زینــبت

کاش مـی مردم نمی رفتم وطن             تا که از یـوسف برم یک پیرهن

کاش می شد بوسه ای ازقعرخاک             می زدم برآن گلوی چاک چاک

کاش این جا چــشم نامحرم نبود             می گشودم بر تـو رخسار کبود

آن کــه داغت می کنـد آبش منم             شــاهــدم این اشـک دامن دامنم

گرچه ازمن دورآنی،غم نگشت             قامتم خم گشت پایم، خم نگشت

من کــه برگــرد امامــم سوختم             پشــت در از مــادرم آمــوخــتم

ما دو همرزمیم و دوهمسنگریم            هم توهم من هردوازیک مادریم

شد مــشخص تا قــیامـت راه ما             دامـن زهــراســت دانــشگاه ما 

مرگ من بود دمی کزتوجدایم کردند             در همان گوشــۀ گودال فـدایم کردند

دوستــانم کــه نبــودند بگریند به من             دشمــنانم هــمگی گــریه برایم کردند

من که خود راهنمای همه عالم بودم             سـر خونــین تـو را راهنــمایم کـردند

هر کجا خـواستم از پای درافتم دیدم             کودکان دست گشودند و دعایم کردند

گریه هاداشتم ازدوری روی تو ولی             خنده هابود که بر اشک عزایم کردند

هــمرهانـم که گرفتند غبار از محمل             همه در خــاک فـتادند و رهایم کردند

تادم مرگ طرفدارتوبودم ای دوست             دشمنان یکسره تحسین به وفایم کردند

این اسارت همه جاعزّت من بودحسین             کــه پــیام آور خــون شــهدایـم کردند

(میثمم)کوس شهی برهمه عالم زده ام             سرفرازم که دراین کوی گدایم کردند

کاروان آمده و بـرگ خزان می ریزد             باز از چشم حرم دُرِّ گران  می ریزد

هرکه دنبال گــل گمشده ای می گردد             درد از عاطـفه های نگـران می ریزد

راه بگــشای کــه بــانوی حرم می آید             سوزهجراست که از قدکمان می ریزد

دست ها باز شده تا که به سرها بزنند             خاک غم روی سرسینه زنان می ریزد

صــاحب پــیرهــن کهــنه کــجا افتاده            بوسه هایی است که برجای سنان می ریزد

هر یتیمی به شهیدی گلـه ای می گوید             خون دلهاست که از داغ جوان می ریزد

مادری در پی گهواره شش ماهۀ خود             تَه گودال به سرخاک، نهان می ریزد

مَشکی ازآب به دستان سکینه است چوطفل             به روی قبر عمو آب روان می ریزد

گوئــیا وقـت نماز است که با یاد علی             از لــب سیــد ســجــاد اذان می ریـزد

همه هستنـد ولی دختر دُردانه کجاست             گوئیــا گــوشۀ ویرانه زبـان می ریزد

نه بجامانده خیامی، نه امامی، نـه دلی             خواهری مانده که هرزمزمه جان می ریزد

آری یــک قـافلۀ فاتح و پیروز رســید             اشک شوق است که با آه وفغان می ریزد

خون دل، اشــک دیـده آوردم             جــان بـر لب رســیـده آوردم

این گلابی که ریزد از چشمم             بهــر گل هــای چــیـده آوردم

بـربدن های چاک چاک، خبر             از ســــران بــریــــده  آوردم

خــیـز ای بــاغبان بـه استقبال             لــــالــۀ  داغـــدیـــــده  آوردم

دســتــه گل هـای گلستانت را             جــامه بــر تــن دریـده آوردم

نــازنــین نــازدانـــه‌هـایت را             رنــگ از رخ پــریــده آوردم

بار هجرت بدوش خـود بردم             ســـرو قــــدّ خــمــیــده آوردم

دســت خــالــی نـیامدم ز سفر             داغ طــفــل شــهـیــــده آوردم

این سیـه جامه را که می‌بینی             ز آن بـــه خاک آرمیده آوردم

"میــثــم" رو سیــاه را بـدَرَت             اشــک بــر رخ چکیده آوردم

ای مــزارت کعبۀ جان یا حبیبی یاحسین             ای حریمت رشک رضوان یاحبیبی یاحسین

ای سرت برنیزه قاری ای رخت آیات نور             ای تنت اوراق قرآن یا حبیبی یا حـسین

جابـرم بر تربتت عرض سلام آورده ام             آمــدم با چـشم گریان یا حبیبی یا حسین

گرچـه چشم سرندارم دیدمت باچـشم دل             سربه نی،تن دربیابان یا حبیبی یـاحسین

پاسخم ده گرچه می دانم تنت درکربلاست             سر بود در شام ویران یاحـبیبی یاحسین

تـا قیامت داغ لب هایت بود بر قلب من             ای به کامت آب،عطشان یاحبیبی یاحسین

نحرمهمان را که دیده  تشنه لب بین دو نهر             ای به خون غلطیده مهمان یاحبیبی یاحسین

د رفرات ومقـتل و در صحنۀ جنگ ونماز             پیکرت شد تیر باران یا حبیبی یاحسین

زخم روی زخم روی زخم روی زخـم بود             مرهــم زخــم فراوان یا حبیبی یاحـسین

داغ روی داغ روی داغ روی داغ بــود             بر روی داغ جوانان یا حبیبی یـاحسیـن

سنگ بود و صورت و تیر جفاو قلب تو            خاک بودوجسم عریان یاحبیبی یاحـسین

شعله بود ویاس بود وسیلی و رخسارگل             خار بود وبرگ ریحان یاحبیبی یاحسین

کعب نی بودو تن اطفال و پای زخم دار             بر سر خار مغـیلان یـا حبیبی یا حسین

در محرّم روز عاشورا بریدند از تو سر             مثل ذبـح عید قـربان یا حبیبی یا حسین

از مدیــنه گریــه کردم تــا زمـین کـربلا             بر توچون ابر بهاران یاحـبیبی یاحسین

غسل کردم جامه ی احرام پوشیدم به تن             درطواف کعبه ی جان یاحبیبی یـاحسین

دردمندی همچو میثم ازتو میخواهـد دوا             ای به درد خلق درمان یاحبیبی یاحسین

ای آشـنای زیــنب ای مقتدای زینب             بـشنو نوای زینــب هــیهات مناالذله

بازآمدازاسارت زینب حدیث غربت             امــا نه بــا حــقارت هیهات مناالذله

آرامــش و وقــارم گــردیـد افتخارم             ایــن ذکر شد شعارم هیهات مناالذله

گرچه زغم خمیدم هرمـنزلی رسیدم             فــریاد می کشــیدم  هـیهات مناالذله

عشق توسرنوشتم در کوفه ای بهشتم             بــا خـون سر نوشتم هیهات مناالذله

دربندکوفی دون گفتم به قلب پرخون             ابــن زیــاد مــلعون هیـهات مناالذله

گل بود و دست گلچین گفتم به فرقۀ کین             ای ابن سعد بی دین هیهات مناالذلـه

گفتم به جسم نیلی باروی خورده سیلی             ای خصم حـق ذلیلی هیهات مناالذله

این قوم نامسلمان گردسرتو رقصان             گفتم به قلب سوزان هیهـات مناالذله

اشک رباب وزینب قلب کباب وزینب             بزم شراب و زینـب هیهات مناالذله

هرچندمن اسیرم این داغ کرده پیرم             اما مبیــن حقــیرم هــیهات مــناالذله

ایــوب کـــربلایم دلــخسته از جفایم             من دخت مرتضایم هــیهات مناالذله

گردست بسته بودم محزون وخسته بودم             از پا نــشسته بــودم هیـهات مناالذله

بس خصم چنگمان زدازخون که رنگمان زد             از بام سنـگمان زد هـیهات مناالذله

بین چهره ها تکیده رخسارها دریده             گوید سرشک دیده  هیــهات مناالذله

گل هـای اغوانی طـفلان استخوانی             کردند جانفـشانی هیـــهات منــاالذله

کینه برون زحد شددرشام بی عدد شد             گل هــای تو لگد شد هیهات مناالذله

ایـن دخـتران عشقند نیلوفران عشقند             پیغمبران عشقــنـد هیهــات منــاالذله

ای وای ازحرامی ازظلم وبدمرامی             از ناســزای شــامـی هیهات مناالذله

ای که تــویی حبیــبم آوارۀ غـریـبـم             داغ تـــو شد نصیبم  هیهات مناالذله